น้ำตาตก ชีวิตเด็ก ปวช ที่กำลังจะออกโรงเรียน

สวัดดีครับ ผมเป็นเด็กเรียนสายอาชีพ 17 กำลังจะ 18 ปีครับ ปวช ปี 2 แผนกกราฟิคครับ เป็นคนเงียบๆแต่ก็กล้าแสดงออก งานที่ทำวิชาต่างๆ งานวาดภาพหรือกราฟิคต่างๆผมได้ท็อปหรือที่หนึ่งมาตลอด ตอนนี้ผมกำลังจะออกจากวิทยาลัยนี้เพราะ ไม่ประสบผลสำเร็จในการเรียนครับ หลายคนอาจจะสงสัยว่า ถ้าเรียนไม่โง่แล้วทำไมถึงไม่ประสบความสำเร็จ คือผมพยายามที่จะมีความสุขกับงานเพื่อกลบสังคมรอบข้างที่เป็นปัญหาของผม ง่ายๆคือขัดใจกันนั้นแหล่ะครับ ย้อนไปเมื่อก่อนเป็นเหตุการณ์สำคัญที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป ตอนนั้นกำลังเรียนวิชาเกี่ยวกับการร่างภาพออกแบบผลิตภัณฑ์ อาจารย์ก็ให้วาดแก้วใบหนึ่งตามภาพที่ให้ แล้วอาจารย์ก็ว่าทำอย่างนี้อย่างนั้น บลาๆๆๆ จนจบ มันมีอีกอย่างหนึ่งที่แกไม่ได้พูด (มีชีทใบงานอยู่ทุกคน) แล้วผมเลยถามว่า "แล้วสเกลในแก้วไม่ตีหรือครับ" แล้วแกบอก เออลืมไป นี่แหล่ะครับ ที่ทำให้เกิดความบาดหมางกัน เพื่อนผมหาว่าผมเพิ่มงาน ซึ่งมันเป็นงานเดิม ชีวิตไม่มีความสุขเลยครับ จากที่เคยเป็นคนสนุกสนาน ก็กลายเป็นเงียบไปเลยครับ ไม่พูด ไม่จา ไม่อยากเจอหน้า เกลียดขี้หน้า คับแค้น เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นตอนปี 1 เทอม 2 ครับ เทอมแรกเรียนได้เกรตสูงอยู่ พอหลังจากเหตุการณ์นั้น เกรตก็เหลือ 1 กว่าๆ จนปี 2 ก็เริ่มจะลืมๆมันไปทุกคนเริ่มเป็นปกติ แต่มันทำให้ผมเปลี่ยนไปแล้ว ผมขาดโรงเรียนนานมาก ไม่อยากอยู่ร่วมโลกกับใครบางคนในห้อง และเป็น ขร หลายวิชา ตอนนั้นผมคิดจะออกแล้ว แต่ได้ปรึกษาเพื่อนเก่าที่สนิด มันบอกว่าให้ไปขอดูก่อนเผื่ออะไรมันจะดีขึ้นบ้าง เพราะอาจารย์ก็คงจะไม่ใจร้ายเกินที่เห็นน้ำตาของผม ผมไปอ้อนวอนและก็อาจารย์หลายๆคนก็ให้อภัย อีกอย่างเขาเชิญผู้ปกครองด้วยพ่อแม่ก็ได้รับรู้ในสิ่งที่ผมปิดบัง เพราะไม่อยากให้ไม่สบายใจ แค่ส่งให้มาเรียนก็หนักหนาอยู่แล้ว และแม่ก็ย้ำอยู่ตลอดในตอนที่แม่คิดว่าผมเรียนดีว่า อย่าให้มี 0 ขึ้นมาล่ะ ได้ออกจากการเรียนแน่ เหนื่อยที่จะส่งเสีย แค่เรียนให้จบภายใน 3 ปีปกติก็พอ และแม่ก็ยังไม่รู้ว่าผมเรียนแย่มากตอนนั้น และไม่อยากเป็นภาระของพ่อแม่
    ตอนปิดเทอมที่แล้ว ผมนอนไม่หลับเลยครับ ต้องหาอะไรกล่อมหูให้หลับไป เครียดมาก (เกรตออกตอนเริ่มเทอม) สรุปได้ 1 กว่าๆต่ำกว่าเดิมอีก ใปเกรตก็ไม่เคยเอาไปให้แม่ โรงเรียนไปก็เจอไอ้ปากหมา บั่นทอนจิตใจจนไม่อยากอยู่โรงเรียนนี้ มาบ้างไม่มาบ้าง

    และวันนี้ผมก็ไปโรงเรียน และทุกคนก็มองผมเป็นตาเดียว ผม ขร หมดแล้ว อาจารย์บอกด้วยว่า 3 ปี ไม่จบแน่ และไม่มีหน้าไปอ้อนวอนอะไรอีกแล้ว ผมก็คิดในใจว่าผมจะออกไปทำงานหางานในกรุงเทพ ด้วยวุฒิ ม.3  อีกอย่างหนึ่งคือตอนที่ผมขาดเรียน ผมก็ไม่ได้นิ่งดูดาย ผมมีแนวร่วมใสังคมออนไลน์ คือแนวร่วมทำเพลงครับ เพลง EDM ผมอยากไปเป็นเด็กของ โจอี้บอย 555 แค่มันคงเป็นแค่ฝันล่ะมั้ง

    ผมไม่ได้เป็นคนนิ่งเฉยเปล่าๆ ผมพัฒนาฝีมือตัวเองตลอด ผมคิดอนาคตของผมไว้แล้ว แค่ผมไม่ประสบผลสำเร็จในการเรียนเท่านั้น ถ้ามีคนบอกให้เรียนต่อ ผมคงเรียนต่อด้วยทุนของตัวเอง ส่งตัวเองเรียน จัดการชีวิตตัวเอง ไม่ขอพ่อแม่





งานที่ผมทำที่ผ่านมาครับ เผื่อใครอยากรู้ https://soundcloud.com/sarayut-inparn